دل آسودگی
مسیحا برزگر

گزیده ای از سخنرانی جلسه اول:

در ابتدا با انواع فکرها آشنا می­شویم و یاد می­گیریم که چگونه نوع فکر خود را تشخیص دهیم، اینکه فکر از چه نوعی است و مشاهده­اش کنیم. همین طور یاد می­گیریم از یک نوع فکر به نوع دیگری منتقل شویم، یعنی این ما باشیم که تصمیم می­گیریم از این فکر به فکر دیگری منتقل شویم نه اینکه فکر ما را با خودش ببرد. وقتی که توان این را پیدا می­کنیم که از خلال مه افکار خود واقعیت را ببینیم، وقتی که متوجه می­شویم که کارکرد فکرها چه چیزی هستند و اساساً فکرها برای چه هستند؟ آن وقت فکرها سلطه خود را بر ما از دست می­دهند و دیگر بر ما سلطه ندارند. این کلاس یعنی کلاس دل­آسودگی. به مرور در طی این جلسات یاد می­گیریم که چگونه فکرهای خودمان را مشاهده کنیم، بدون اینکه به دام محتوای فکرهایمان بیفتیم. چیزی که هم اکنون رخ می­دهد، این است که ما به دام فکرهایمان می­افتیم. یاد می­گیریم خودمان را از چیزهای ترسناک و خطرناکی که فکرها به جانب ما پرتاب می­کنند، کنار بکشیم و آسیب نبینیم. بیشترین آسیبی که ما در زندگی می­بینیم از جانب فکرهای ماست. کلاس دل­آسودگی در واقع کلاس باز کردن چشم­ها است. درضمن یاد می­گیریم که چگونه به شیوه­ای خلاقانه با ذهنمان سفر کنیم. بنابراین در بخش نخست، این سلسله درس­ها را آغاز می­کنیم. ابتدا باید ببینیم که چه فکرهایی در سر ما وجود دارد. همان طور که گفتم کار اصلی ذهن، آفریدن فکرهاست. ذهن پشت سر هم فکر تولید می­کند کاری با تو ندارد. ذهن، فکر تولید می­کند و تو فکرها را واقعی تلقی میکنی، خیلی جدی می­گیری و به دام این فکرها می­افتی و این فکرها شما را می­برند. ذهن بی­وقفه فکر می­سازد و توقف ندارد. بعضی از فکرهایی که ذهن می­سازد، معنا دارند ولی بعضی دیگر از فکرها بی­معنا هستند. به همین دلیل گاهی ما وسط یک فکر متوجه می­شویم و می­بینیم که ما یک ساعت، دو ساعت، سه ساعت با چه فکر بی­ معنایی رفته­ ایم.