راز
مسیحا برزگر

گزیده ای از سخنرانی جلسه اول:

آفرینش رابطه دیالکتیکی و دو طرفه بین انسان و خدا از حیث تجلی­اش در اسم­ها و نام­ها و صفات خویش است، یعنی هر دو به هم تکیه دارند. ما به نام، تکیه داریم و نام نیز به ما تکیه دارد. ما برای وجود خود، محتاج نام هستیم و نام برای ظهور خویش محتاج به ما است. بنابراین هر کدام از ما آیینه­ای رو به خدا هستیم و وقتی او خود را در ما به تماشا می­نشیند، ما او را در خود می­بینیم و وقتی او به تصویر خویش در آیینه وجود ما نگاه می­کند، ما خودمان را در خودمان می­بینیم. این نقش و کار، وظیفه اصلی ما در زندگی است که به همه نام­های خداوند، ظهور و جلوه ببخشیم و وقتی همه نام­ها را در کنار هم منعکس می­کنیم، در آیینه وجودمان به تعادل می­رسیم. اما ما مدتها است که از خود بی­خبر هستیم مدتها است که از حقیقت خود دور افتادیم. مانند کسانی که خدا را از یاد بردند، نباشید. یعنی سیمای او را در آیینه خویش منعکس نکردند و وقتی در آیینه خود را نگاه کردند، تصویری از او ندیدند و بنابراین تصویری از خود هم ندیدند. مانند کسانی که خدا و خود را فراموش کردند، مباشید، خود و خدا در این فراموشی هر دو از یاد می­روند. اینها به شدت در هم تنیده­اند. ما خدا و خود را از یاد ببریم و گم کنیم، خدا را از یاد می­بریم و گم می­کنیم. او را از یاد ببریم و گم کنیم یعنی خود را از یاد می­بریم و گم می­کنیم. ما و خدا تنگاتنگ در هم تنیده­ایم. ما مدتها خودمان را گم کردیم و بی­دلیل نیست که نمی­بینیم. چشممان باز است، اما دیداری صورت نمی­گیرد. گوشمان باز است، اما چیزی شنیده نمی­شود. دل می­تپد، اما احساس، لطافت، عشق و محبتی در آن نیست و بدیهی است که دچار تنگنا می­شویم. احساس فشار می­کنیم، حتی راحت نمی­توانیم نفس بکشیم ما بسیار سطحی نفس می­کشیم و درست نفس نمی­کشیم.