صدای درون سر تو، صدای ایگوی توست. مچ این ایگو را بگیر. این صدای شاکی، یک فکر است، یک الگوی ذهنی شرطی‌شده. اگر مچ ایگو را بگیری، متوجه می‌شوی که تو صدای درون سر خویش نیستی، بلکه کسی هستی که این صداها را می‌شنود. تو حضور آن آگاهی ناب هستی که در پس‌زمینه‌ی صداهای درون سر توست و از این صداها آگاه است. صدای درون سر تو، ایگوست و تو آن حقیقتی هستی که این ایگو را می‌بیند و می شناسد. با مشاهده‌ی ایگو، تو از اسارت ایگو رها می‌شوی. ایگو، یعنی ناآگاهی از ایگو. وقتی نسبت به این ایگو آگاه می‌شوی، ایگو تغییر ماهیت می‌دهد و تبدیل می‌شود به یک الگوی ذهنی شرطی شده. آگاهی و ایگو با هم جمع نمی‌شوند. با آگاهی از ایگو، ممکن است هنوز آثاری از رسوبات ایگو بر جای بماند، اما در پرتو خورشید آگاهی تو آن آثار به جا مانده از رسوبات ایگو نیز همچون برف آب می‌شود.