فرازهایی از کتاب:

ما، پاره‌هایی از ظهورِ حق و مظاهرِ حق هستیم. آن‌چه ما هستیم، جلوه‌ی نابِ هستی‌ست؛ بی هیچ کم و کاستی. جز حق، کسی نیست که بخواهد شاهدِ جلوه‌های حق باشد. بنابراین، کسی و چیزی وجود ندارد که بخواهد با تکیه بر سعی خود، به مقام و مرتبه‌ای برسد.

ـ قدیس و گناه‌کار، هر دو، مظاهرِ حق‌اند؛ یکی مظهرِ اسم هادی و دیگری مظهرِ اسمِ مضّل. بچه‌های گنجشک و عقرب، هر دو مظاهر حق‌اند. هر دو، آن چیزی هستند که از مشیتِ حق بیرون نیست.

ـ هرگز نمی‌توانی دو صورت، و یا دو رویداد مشابه پیدا کنی. هر دانه‌ی برفی، یکه و نامکرّر است. هر برگی، یکه و نامکرّر است. صورتِ تجلی یافته‌ی من، هرگز نمی‌تواند صورتِ تجلی یافته‌ی تو شود.

ـ هنگامی که در‌می‌یابی همه‌ی حرف‌ها، فکرها، و عمل‌ها، چیزی جز ظهور وبروزِ طبیعی هستی مطلق نیستند، آن‌گاه می‌توانی دل‌آسوده و سبک‌بار، بدون آن که احساسِ نقص و ناتوانی بکنی، به تماشاگهِ راز هستی وارد شوی.

ـ در ساحتِ احتجاب، زندگی چیزی نیست جز مشقّتِ پایان ناپذیرِ حباب برای رسیدن به دریا؛ دریایی که مدام در تلاطم است.