در پشت جلد کتاب چنین نوشته شده است: «قصه‌هایی که ما درباره آن چه هست و آن چه نیست نقل می‌کنیم، و نیز درباره خودمان، درباره درست و غلط، درباره مرگ و زندگی، و درباره جهان و هر چه در آن است، سرانجام، شالوده‌ی تجربه ما می‌شود، و نیز شالوده‌ی واقعیتی که آن را تجربه می‌کنیم. ما جهان را روایت می‌کنیم. به تعبیری، ما جهان را قصه می‌کنیم، و آنگاه، در قصه‌ای که خود نقل کرده‌ایم زندگی می‌کنیم. با درک این حقیقت که جهان از قصه‌ها سرشته شده است، درمیابیم که همه‌ی صورت‌های ذهنی و عینی این جهان گذرا از «خود» تهی‌اند.» مسیحا برزگر در کتاب «جهان از قصه‌ها سرشته شده است» انسان را به خودشناسی دعوت می‌کند و به این نکته می‌پردازد که، انسان‌ها هر یک قصه‌ی مخصوص به خود را دارند و باید در جهت کشف این قصه تلاش کند. وی در کتاب «جهان از قصه‌ها سرشته شده است» با گزیده گویی‌هایی از اندیشمندان بزرگ دنیا مانند مولانا، ویتگنشتاین، روکسیر و … بر این نکته تاکید می‌کند که، ما در قصه‌های خود زندگی می‌کنیم و باید سرشت زندگی خود را دریابیم. وی در کتاب «جهان از قصه‌ها سرشته شده است» می‌گوید: «من نه فیلسوم، نه عارف، و نه مراد و مرشد. در یک کلام، من ابله خداوندم، دلقک مردم؛ آن‌ها را می‌خندانم، می‌گریانم‌، و گاهی با شعبده‌های کلامم‌، به حیرت می‌افکنم. کار من آن است که کاری ندارم، مگر عشق ورزیدن، که البته، آن هم کار نیست، بلکه بازی‌ست. من بازیگر صحنه زندگی هستم؛ تنها تماشاگر این بازی مضحک و عاشقانه، خداست. البته، بازیگر نیز او!»

نمونه 1

نمونه 2