معرفی  کتاب بیداری

روح نیز مانند جسم ممکن است به خواب برود و این عصاره مطلبی است که مسیحا برزگر در کتاب صوتی کتاب بیداری به آن می‌پردازد. به خواب رفتن روح یعنی بسته شدن چشم و ندیدن جهان؛ در حالی که زندگی همواره ما را به تماشا و کشف رازهای خود دعوت می‌کند و آغاز این سفر بدون بیداری روح ممکن نیست.

درباره کتاب بیداری:

مسیحا برزگر نویسنده روح است و در آثارش از مسیری که برای خودشناسی و خداشناسی طی کرده می‌نویسد. “کتاب بیداری” هم فصلی دیگر از این سفر درونی است، سفری که پایان و مقصدی ندارد. هر مسافر به‌قدر توان و توشه خود در این راه پیش می‌رود و به‌اندازه کاسه خود از نعمت‌های آن بهره می‌گیرد؛ اما تعداد افرادی که این هجرت را تجربه می‌کنند اندک است و آن‌هایی که با دست پر از آن برمی‌گردند هم کمتر.

دنیای امروز ما را با خرید و مصرف آنچه نیاز نداریم مشغول کرده و این مشغله به حدی است که از نیازهای روح غافل می‌شویم. ما فراموش کرده‌ایم که چیزی فراتر از جسم‌هایمان هستیم. یاد گرفتیم تا آنچه جامعه مصرف‌گرای مدرن تاب دیدنش را ندارد از یاد ببریم چرا که دنیای امروز تمام توانش را به کار گرفته تا ما نپرسیم، نبینیم، نچشیم، تجربه نکنیم و در نهایت پا به مسیر قدسی که هدیه خدا برای ماست نگذاریم. بیداری روح باعث می‌شود آنچه را که فراتر از دنیای مادی وجود دارد ببینیم و به همین دلیل افرادی که از معاملات دنیوی سود می‌برند ما را از تجربه آن منع می‌کنند.

اما بیداری روح حادثه‌ای است که وقتی یک بار طعم آن را می‌چشیم دیگر قابل فراموشی نیست. چیزی که واقعا به آن نیاز داریم لحظات عاشقانه بین بنده و معبود، دیدن زیبایی رمز و راز پنهان درونمان و حس زنده بودنی است که تنها پس از بیداری روح احساس می‌کنیم. در درون همه ما جاده‌ای است که ما را به خود می‌خواند و برای قدم گذاشتن در آن ابتدا باید از خواب بیدار شویم…

کتاب بیداری مناسب چه کسانی است؟

شنیدن کتاب بیداری به طرفداران نوشته‌های عرفانی و معنوی و افرادی که آثار مسیحا برزگر را می‌پسندند، پیشنهاد می‌شود.

در بخشی از کتاب بیداری می‌خوانیم:

شادمانه زیستن هنر است اما بسیاری از آدم‌ها از این هنر بی‌بهره‌اند. بنابراین در اندوه و افسردگی مدام زندگی می‌کنند. گویی شادمانه زیستن غیرممکن است. اگر بدبختی خود به دیگران بگوییم، باور می‌کنند اما اگر از شادمانی خود به دیگران بگوییم، هرگز باور نمی‌کنند. انگار که سرخوردگی، یاس و ملال است که طبیعی است نه شادمانه زیستن. بعضی معتقدند که شادمانی حقیقی دروغی بیش نیست. و آنچه حقیقت دارد، بدبختی است و بدبختی. آن‌ها می‌گویند شاید بتوان اوضاع را کمی سامان داد و کمی راحت‌تر شد اما هرگز نمی‌توان طعم شادمانی حقیقی را چشید.

ما فقط می‌توانیم تنها کمی از بدبختی‌های خود بکاهیم، وگرنه امکان ندارد بتوانیم به خوشبختی دست پیدا کنیم. متاسفانه آثار سوء این باور بدبینانه آدم‌هاست که همه‌جا به چشم می‌خورد. یعنی تا چشم کار می‌کند آدم‌هایی را می‌بینیم که آکنده‌ هستند از احساس ملال و بدبختی. آن‌ها نمی‌دانند که زندگی ما در نگاه ما آفریده می‌شود. نگاه تیره و تار ما، زندگی را تیره و تار می‌بیند. نگاه روشن ما بر زندگی ما نور می‌پاشد. آدم‌ها دیده خود را به بد دیدن آلوده‌اند. همین آلودگی نگاه است که زندگی بسیاری از آن‌ها را به احساس یاس و بدبختی گره زده است. باید نگاه خود را بشوییم و جور دیگر ببینیم. باید طرحی نو دراندازیم و زندگی در نگاه خود از نو بیافرینیم.