سخنرانی های دل آسودگی
توسط مسیحا برزگر
(دانلودی)
این سلسله گفتارها، به این موضوع می‌پردازد؛ که چگونه می‌توان از اسارت ذهن رهید. هم چنین، ذهن را که خادم است، اما اکنون مخدومِ ماست، به جایگاه اصلیِ آن که خدمت به ماست، بازگرداند.
ویژگیِ ذهن، این است که به طورِ خودکار، ما را به سوی ترس، احساسِ کمبود، احساسِ بیکفایتی و یا خشم، سوق میدهد. اگر ذهن، تمامِ امور تو را به دست بگیرد، نمی‌توانی از این احساسات اجتناب کنی.
از سویی، ما فکرهای خود را خیلی جدی میگیریم، و نمیدانیم که فکرند، و ذهن آنها را تولید کرده است.
وقتی، باور به آنچه را فکر می‌کنی، رها کنی، سفرِ با ذهن، برایت راحتتر و امنتر میشود. حالا ذهن، به‌مثابه یک ابزار، در دستِ توست، و هر زمان که خواستی، از آن استفاده می‌کنی.
با دل آسودگی، میتوانیم فکرهای خود را مشاهده کنیم، بدون اینکه به دامِ محتوایِ فکرها بیفتیم.
اساساً ذهن برای سوق دادن ما به ترس، احساس کمبود، بیکفایتی و بیارزشی و یا خشم، تربیت شده است، بنابراین اگر ذهن تمام کارها را در دست بگیرد از این چیزها نمیتوان، اجتناب کرد. اینها وجود دارند، نمیتوان هم در دست ذهن خویش باشید، هم اجتناب کنید. از ترس یعنی نترسید نه میترسید. ذهن فکر تولید میکند و این کار ذهن است. ما به فکرهای خودمان چنان وابسته میشویم که انگار آنها واقعیت دارند، ما فکرهای خودمان را واقعی میپنداریم و مشکل همین جاست. ما فکر میکنیم که فکرهایمان واقعیت دارند و ما را به کارهایی وادار میکنند که حاصلی جز درد بیشتر یا رنج بیشتر ندارد. کلاس دلآسودگی درباره این موضوع است که چطور میتوانیم، آسوده بگیریم و ذهن خود را تماشا کنیم، یعنی ذهن را جلویمان بگذاریم و تماشایش کنیم. همین ذهنی که زمام امور زندگی ما را دستش گرفته است. کلاس دلآسودگی درباره این نکته است که چگونه میتوانیم اسب ذهن را آزاد بگذاریم تا چرا کند ولی بدانیم که ما سوارکاریم و اکنون اینجا لم دادیم و دلِ آسوده داریم. اسب ذهن را که در این دامنهها جولان میدهد، در تماشا میکنیم و خودمان را آن اسب تلقی نکنید، ما سوارکار دل آسودهایم که اکنون لم داده و بیدغدغه روی چمنها، مشغول تماشا هستیم، اینکه چگونه میتوانیم به اسب ذهن مجال دهیم که چرا کند ولی چرای این اسب را خیلی جدی نگیریم. ما فکرهای خودمان رو خیلی جدی گرفتیم و فکر میکنیم که واقعیاند و واقعیتاند ولی نمیدانیم که فکرند و ذهن تولیدشان کرده است. ما تویاد میگیریم که صحنه ذهن خود را با وارستگی نه با باور به ذهن تماشا کنیم. با وارستگی تماشا کنیم یعنی خیلی باور نکنیم که ذهنمان را با علاقه تماشا کنیم و درگیر ذهن خود نشویم. وقتی که باور به هر آنچه فکر میکنید را رها میکنید، سفر با ذهن برای تو امنتر و راحتتر میشود. حالا ذهن به مثابه یک ابزار دست شماست، هر وقت خواستید از آن استفاده میکنید و وقتی نخواستید آن را کنار میگذارید.
