رهایی از اسارت ذهن

این سلسله گفتارها، به این موضوع می‌پردازد؛ که چگونه می‌توان از اسارت ذهن رهید. هم چنین، ذهن را که خادم است، اما اکنون مخدومِ ماست، به جایگاه اصلیِ آن که خدمت به ماست، بازگرداند.
ویژگیِ ذهن، این است که به طورِ خودکار، ما را به سوی ترس، احساسِ کمبود، احساسِ بی‌کفایتی و یا خشم، سوق می‌دهد. اگر ذهن، تمامِ امور تو را به دست بگیرد، نمی‌توانی از این احساسات اجتناب کنی.
از سویی، ما فکرهای خود را خیلی جدی می‌گیریم، و نمی‌دانیم که فکرند، و ذهن آن‌ها را تولید کرده است.
وقتی، باور به آن‌چه را فکر می‌کنی، رها کنی، سفرِ با ذهن، برایت راحت‌تر و امن‌تر می‌شود. حالا ذهن، به‌مثابه یک ابزار، در دستِ توست، و هر زمان که خواستی، از آن استفاده می‌کنی.
با دل‌ آسودگی، می‌توانیم فکرهای خود را مشاهده کنیم، بدون این‌که به دامِ محتوایِ فکرها بیفتیم.
اساساً ذهن برای سوق دادن ما به ترس، احساس کمبود، بی­کفایتی و بی­ارزشی و یا خشم، تربیت شده است، بنابراین اگر ذهن تمام کارها را در دست بگیرد از این چیزها نمی­توان، اجتناب کرد.  اینها وجود دارند، نمی­توان هم در دست ذهن خویش باشید، هم اجتناب کنید. از ترس یعنی نترسید نه می­ترسید. ذهن فکر تولید می­کند و این کار ذهن است. ما به فکرهای خودمان چنان وابسته می­شویم که انگار آنها واقعیت دارند، ما فکرهای خودمان را واقعی می­پنداریم و مشکل همین جاست. ما فکر می­کنیم که فکرهایمان واقعیت دارند و ما را به کارهایی وادار می­کنند که حاصلی جز درد بیشتر یا رنج بیشتر ندارد. کلاس دل­آسودگی درباره این موضوع است که چطور میتوانیم، آسوده بگیریم و ذهن خود را تماشا کنیم، یعنی ذهن را جلویمان بگذاریم و تماشایش کنیم. همین ذهنی که زمام امور زندگی ما را دستش گرفته است. کلاس دل­آسودگی درباره این نکته است که چگونه می­توانیم اسب ذهن را آزاد بگذاریم تا چرا کند ولی بدانیم که ما سوارکاریم و اکنون اینجا لم دادیم و دلِ آسوده داریم. اسب ذهن را که در این دامنه­ها جولان می­دهد، در تماشا می­کنیم و خودمان را آن اسب تلقی نکنید، ما سوارکار دل آسوده­ایم که  اکنون لم داده و بی­دغدغه روی چمن­ها، مشغول تماشا هستیم، اینکه چگونه می­توانیم به اسب ذهن مجال دهیم که چرا کند ولی چرای این اسب را خیلی جدی نگیریم. ما فکرهای خودمان رو خیلی جدی گرفتیم و فکر می­کنیم که واقعی­اند و واقعیت­اند ولی نمی­دانیم که فکرند و ذهن تولیدشان کرده است. ما تویاد میگیریم که صحنه ذهن خود را با وارستگی نه با باور به ذهن تماشا کنیم. با وارستگی تماشا کنیم یعنی خیلی باور نکنیم که ذهنمان را با علاقه تماشا کنیم و درگیر ذهن خود نشویم. وقتی که باور به هر آنچه فکر می­کنید را رها می­کنید، سفر با ذهن برای تو امن­تر و راحت­تر می­شود. حالا ذهن به مثابه یک ابزار دست شماست، هر وقت خواستید از آن استفاده می­کنید و وقتی نخواستید آن را کنار می­گذارید.