همان‌طور که پرندگان در صبحگاهان به شوقِ طلوع خورشید می‌خوانند،

دل نیز با دمیدن مراقبه، سرشار از نغمه.و سرور می‌شود.

همان‌طور که گل‌ها در بهاران می‌شکفند، روح نیز خیس رایحه می‌شود، هنگامی که مراقبه زاده می‌شود. همان‌طور که همه‌چیز با بارش باران، درخششی سبز پیدا می‌کند، آگاهی نیز درخششی رنگارنگ می‌یابد، هنگامی که مراقبه می‌بارد. همه‌ی این‌ها و بیشتر از این‌ها نیز اتفاق خواهد افتاد.

این فقط یک شروع است.

سرانجام همه‌چیز از بین می‌رود؛

رایحه، رنگ، نور، موسیقی؛

همه‌چیز ناپدید خواهد شد.

آن‌گاه، گستره‌ای در درون، چیزی شبیه آسمان، پدیدار خواهد شد؛

خالی، بی‌شکل، بدون ویژگی.

صبوری پیشه کن

و تیزتَرَک گام زن.

منزلِ ما دور نیست.

سَحَر، در آستانه‌ی تاریکی نشسته است و عودِ خود را می‌نوازد.

او خرسند است که با برآمدنِ خورشید، محو خواهد شد!

“برگرفته از متن کتاب”