دنیا، برای زندگی، در هر حال، جای اَمنی نیست. دانه اگر امنیت اَنبار را انتخاب کند، امکان شگفتِ بالیدن و درخت شدن و تجربهٔ زیبای فصل‌ها و باد و باران و آفتاب و آواز قشنگ پرندگان در لابه‌لای شاخه‌های رقصان خود را از دست می‌دهد. دانه باید خطر کند و فشار خاک و تاریکیِ نمناک دلِ خاک را به جان بخرد. گرچه با چنین انتخابی دانه می‌میرد، اما درخت متولد می‌شود؛ درختی تناور وسایه‌گستر که در دل دانه انتظار چنین تولدی را می‌کشد. اگر امنیت را انتخاب کنی، گرچه باز امنیتی نخواهی داشت، مجبوری در تنگنای پوستهٔ ذهن خویش مدام خود را تکرار کنی، تکراری ملال‌آور و فرساینده. آزادی، اما، تو را به ساحات ناآشنا اما همیشه تازه و شگفت‌انگیز می‌بَرَد. زندگی ما بر سر دوراهیِ انتخاب رقم می‌خورد: انتخاب کپسول قرمز بیداری و ماجرا، و یا انتخاب کپسول آبیِ خواب و ملال!