سفرِ قهرمان، به تک تک ما اشاره دارد، که می‌توانیم قهرمانِ زندگی خود باشیم؛ به این معنا که از فضای زندگیِ تکراری و روزمره‌ی خود بیرون بیاییم، و زندگی را استحاله ببخشیم؛ همچون کرم ابریشم.
قهرمانان، ویژگی‌های منحصربه‌فردی ندارند، که تک تک ما نیز، نداشته باشیم. ما هنوز، قدم در مسیرِ سفرِ قهرمانی خود نگذاشته‌ایم، تا با سدها و موانع زندگی روبرو شویم، و بر آن‌ها غلبه کنیم. آنگاه با چیره شدن بر موانع، رشد بیابیم و روشن‌تر و توان‌مند‌تر شویم.
اگر ما، خواهانِ گام نهادن در مسیرِ قهرمانی زندگی خود باشیم؛ پیری، استادی، معلمی پدیدار می‌شود، و به ما درس می‌دهد، و ما را هدایت می‌کند.
البته، ضرورتی ندارد که این استاد یا معلم، شخص باشد؛ گاهی یک جمله است که در کتابی می‌بینیم، گاهی یک رویداد است و…
