وحدت عارفانه

توضیحات

در وحدتِ عارفانه،

نگاهِ یکی‌بینِ عارف،

به یگانگی با هستی می‌رسد

و بدین‌سان، شاهد و مشهود یکی می‌شوند.

تنها شهود می‌ماند و بس.

در چنین یگانگی و وحدت است که اگر گردبادی نیز پیرامونِ تو بوزد، تو انسجامِ خویش را از دست نخواهی داد. مرکزِ این گردباد خواهی شد. آنگاه در دنیا خواهی بود، اما از دنیا نخواهی بود.

وحدتِ عارفانه، وحدتی ذهنی نیست، بلکه وحدتی واقعی و وجودی‌ست. خداوند اشیا را خلق کرده است، اما خود از اشیا جدا نیست. این حقیقتی‌ست بسیار ساده و بدیهی. او نمی‌تواند از اشیا جدا باشد، زیرا مرزی که او را از اشیا و اشیا را از او جدا می‌سازد، او را محدود می‌کند. در حالی که خداوند حدودی ندارد.

“برگرفته از متن کتاب”