سخنرانی های صدای سخن عشق
توسط مسیحا برزگر
(دانلودی)

از صدای سخن عشق ندیدم خوش‌تر
یادگاری که در این گنبدِ دوّار بماند

گزیده‌ای از جلسه نخست:
جلساتِ صدای سخن عشق را آغاز می‌کنیم، تا از این چشمه‌ی زلال و گوارا، آبی برگیریم و تشنگیِ خود را فرو بنشانیم. سخنِ حافظ، بهانه‌ای‌ست برای ما، تا با آن بهانه، جرأت و شهامت پیدا کنیم و به سخنِ دل خویش گوش بسپاریم.
حافظ، خود، یکی از مستمعینِ کلامِ خدا بوده است. بنابراین، به نغمه‌ی دیوانِ او گوش می‌سپاریم، تا گوشِ ما را به شنیدنِ نغمه‌های آسمانی، عادت بدهد.
دیوانِ حافظ، بهانه‌ای‌ست تا ما دیوانِ خویش را بسراییم. غزلیاتِ حافظ، بهانه‌ای‌ست تا ما غزل‌های نهفته در دلِ قشنگِ خود را کشف کنیم. ما، در دیوانِ حافظ، به دنبالِ گفته‌های او نمی‌گردیم، به دنبالِ خویش می‌گردیم.
به تعبیر یکی از عرفا تو اگر چیزی را ببینی و او را ببینی و خدا را نبینی شرک ورزیده‌ای تو هر چیزی را که می بینی باید او را نبینی و خدا را ببینی. توحید یعنی این، وحدت یعنی این، هر چیز و هرکس را که ببینی او را نبین. آن چیز را نبین خدا را ببین. این طلب را تو در من رویاندی، در من جوانه زده این طلب، عاشق شدم و فکر میکردم که رسیده‌ام یا می‌رسم، اما حالا که قدم در راه سلوک گذاشتم می بینم چه فراز و نشیبهای بی شماری در راه من است. اما همه مشکلات به نحوی گره میخورد با خودی من، ای کاش من در عالم بیخودی بودم. نمی‌توانم به ساحت بیخودی برسم مگر آنکه مست باده تو باشم. من را مست کن تا من نباشم، وقتی من نباشم، دشواریها و مشکلات هم پیش روی من نیست، چون من نیستم. وقتی من نباشم و تو باشی هیچ سربالایی نفس گیری در زندگی نخواهد بود، دشواری نخواهد بود.