در این سلسله جلسات، امید داریم که وحدتِ وجود، بنیادِ نگاهِ ما به هستی و زندگی، و همین‌طور، بنیادِ هستیِ ما شود.
نگاهِ مبتنی بر وحدت، نگاهی از فراز است، نگاهی ژرف و زیبا به موضع و موقع ما در متنِ هستیِ کُل.
وحدتِ وجود، سلوکِ معنوی کاشفانِ فروتنِ حقیقت است؛ یعنی، واقعیتِ هستی را بفهمیم و آن را در در زندگیِ عملی خود، جاری کنیم.
یکی از محوری‌ترین نکات در این جلسات، این است که “من” توهم است و واقعیت ندارد. آنچه گفته می‌شود، حرف‌های مسیحا برزگر نیست، بلکه حرف‌هایی‌ست که از دلِ هستی بر‌می‌آید و در گوشِ جانِ هستی، می‌نشیند. رهیافتِ ما در این جلسات، نفی دوگانه پنداری است؛ به تعبیری، رهیافتِ ما، همان حقیقتی‌ست که در پاره‌ی نخستِ نخستین شعارِ اسلام، یعنی “لا اِله اِلّا الله” منعکس است.
