جهان از قصه‌ها سرشته شده است

توضیحات

یکی بود یکی نبود؛ غیر از خدا هیچ‌کس نبود.

غیر از خدا، هیچ‌کس نیست.

غیر از خدا، هیچ‌کس نخواهد بود!

زبان یا سخن، خاصیتی روایی دارد. روایت، حکایت است، قصه است.

ما جهان را قصه می‌کنیم و قصه‌ها را زندگی می‌کنیم.

مسئله، قصه‌ها نیستند، بلکه ربطِ ما به این قصه‌هاست. ما، قصه‌های خود را قصه تلقی نمی‌کنیم، زیرا ما قصه‌ها را نمی‌بینیم، بلکه از خلالِ قصه‌ها می‌بینیم.

قصه‌هایی که ما درباره‌ی آنچه هست و آنچه نیست نقل می‌کنیم، و نیز درباره‌ی خودمان، درباره‌ی درست و غلط، درباره‌ی مرگ و زندگی، و درباره‌ی جهان و هرچه در آن است، سرانجام، شالوده‌ی تجربه‌ی ما می‌شود، و نیز شالوده‌ی واقعیتی که آن را تجربه می‌کنیم. ما جهان را روایت می‌کنیم. به تعبیری، ما جهان را قصه می‌کنیم، و آنگاه، در قصه‌ای که خود نقل کرده‌ایم زندگی می‌کنیم.

با درک این حقیقت که جهان از قصه‌ها سرشته شده است، درمی‌یابیم که همه‌ی صورت‌های ذهنی و عینیِ این جهانِ گذرا از “خود” تهی‌اند.